Vorige week ontving ik van een collega een sessie in de wei over (mijn) leidende principes. Leidende principes doen wat ze zeggen: ze leiden je. Ze hebben jou meer dan dat jij hen hebt. Je wordt door ze bewogen en ze werken ook als jij je er niet van bewust bent (al kunnen ze een krachtig kompas zijn als je ze kent).
Het eerste leidende principe van WijsGoed is:
In essentie verschillen wij niet.
Doorgaan met lezen “Over groei en bloei”
Er is een bepaalde vanzelfsprekendheid in de manier waarop paarden met je omgaan. Het is niet lijdzaam, niet bijzonder geïnteresseerd en ook niet ongeïnteresseerd. Ze reageren op je zoals ze op alles reageren wat zich aan hen voordoet: scannend, aftastend, beoordelend op potentieel gevaar. Wat ze registreren krijgt reactie: fysiek. Een oor dat beweegt, een neusvleugel die trilt, een hoofd dat opricht, een toenadering of juist niet. Ze lopen je voorbij of door je heen of komen juist heel dichtbij. Een intiem contact dat er kan zijn als je samenvalt met de werkelijkheid, net als zij.
Doorgaan met lezen “Leven als een paard”
Een maand geleden stond ik langs de rand van een paardenbak. De paarden stonden roerloos naast elkaar. Om mij heen mijn teamgenoten geknield op de grond. Zowel paarden als mensen bogen hun hoofd. En ik stond rechtop naast de paarden. Inwendig steigerend. Deels koppig als een kind, deels omdat ik het echt niet voor elkaar kreeg.
“Waar blijf je bij weg?”
Ik keek de opleider aan, vertwijfeld: “Ik weet het echt niet.”
Stuiterende kinderen: mama, mama, mama, mag ik….?
Werkgever: we verwachten dat je zoveel mogelijk je werk blijft doen
School: we verwachten dat u de kinderen tijd en ondersteuning biedt bij hun schoolwerk voor tenminste 2,5 uur per dag, zodat ze zo min mogelijk achterstand oplopen
Longartsen: mensen onderschatten massaal het risico
Regering: blijf binnen
Maatschappij: kijk om naar de zwakkeren
Media: aantal besmettingen stijgt, dodental nu op…
Social media: asociaal die lege schappen… corona is ook een kans, die moeten we pakken….laten we allemaal [x, y, z] doen om te helpen…heb je deze grap al gezien…?
Stuiterende kinderen: nee, ik kom niet aan tafel!
Of je nu paardencoach bent of niet, de volledig herziene editie van het boek ‘Coachen met paarden – de wijsheid van de kudde’ van Ruud Knaapen, is geen gemakkelijk boek. Maar de mate waarin je in staat bent de inhoud te ‘begrijpen’, heeft meer te maken met de mate waarin je bereid en in staat bent je te laten veranderen dan met je kennisniveau.
Een boek dat de wijsheid van paarden samenvat in de zin ‘kijk niet naar mij, kijk naar waar ik naar wijs’, laat zich niet begrijpen door te kijken naar de woorden, naar wat er precies geschreven staat en hoe dat zich verhoudt tot andere woorden en theorieën. Het boek zegt in alles: ‘kijk niet naar mij, kijk naar waar ik naar wijs’.
Doorgaan met lezen ““Voor de woorden is alles al gebeurd””
Vorige week was ik aan het eind van een werkdag onderweg naar de trein. Het regende. Ik dook diep in mijn jas, het was echt guur. Met onzichtbare oogkleppen op wilde ik vooral graag zo snel mogelijk het stationsgebouw bereiken. Toen hoorde ik iemand met stemverheffing praten. Ik keek op en zag iets verderop een meisje van een jaar of 9 met haar moeder onder een paraplu staan. De moeder was boos. Ze praatte luid in haar telefoon en maakte handgebaren, kon bijna niet stilstaan leek het wel.
Doorgaan met lezen “Holding space als een kind”
Vanmorgen zat ik op de bank en keek naar mijn jongste zoon, terwijl hij stond te dansen in de woonkamer. Keer op keer hetzelfde nummer. ´Hij is van mij.´ Repeat, repeat, repeat. Ik keek naar hem en betrapte me op de gedachte: alle laagjes zijn er weer af. Alle laagjes die er in een schoolweek overheen gaan, onder invloed van ritme, programma en verwachtingen, van andere kinderen en volwassenen. Dansen is wat hij doet als alle laagjes er af zijn.
Ik dacht aan die keer vorig jaar dat hij me in alle ernst vroeg: “Waarom besta ik, mama? Waarom ben ik gemaakt? Dat wil ik heel graag weten.” En ik realiseerde me ineens dat ik misschien wel naar het antwoord keek.
Doorgaan met lezen “Als alle laagjes eraf zijn…”
Ze is tegen de 70. Ik ontmoette haar voor het eerst toen ik een lezing gaf in de bibliotheek in Zwolle. Ze had toevallig een bordje met een aankondiging zien staan en kwam vragen of ze nog aan kon schuiven. De lezing was volgeboekt, maar er bleken wat meer stoelen in de zaal te passen dan gedacht, dus het kon.
Ze zat er die avond als eerste, vooraan, en vertrok als laatste. De volgende dag kreeg ik een mail van haar. ‘Na de lezing zat ik heel stil op mijn stoel. Je had me alles uitgelegd over vertrouwen en dat dat in je eigen lichaam woont.’ En of ik de paarden wilde bedanken.
Doorgaan met lezen “Over blijven”
“Blaas het systeem op.” Ik stond in de bak en angst en verdriet streden om voorrang, toen deze zin werd uitgesproken. En voor de zin mijn hoofd bereikte, knikte mijn hart al. Ja, alsjeblieft, blaas het op.
Woorden uit de stilte transformeren. Ze kunnen pijnlijk zijn, prikkelend, en intens liefdevol, maar wat vooral opvalt is dat je direct weet dat ze waar zijn. En dat je die waarheid nooit meer kunt ontkennen.
Doorgaan met lezen “Woorden uit de stilte”
Het is een thema dat steeds terugkomt, in gesprekken met collega’s en opleiders en in mijn (be)oefening en reflecties: non-dualisme. En ik heb er nog geen boek over gelezen. Wat hoogst ongebruikelijk is voor mij, hoewel ik steeds minder zoek naar antwoorden in boeken sinds ik met paarden werk.
‘Ik vind het meer in de stilte’, zei ik laatst. Maar wat vind ik dan? En is daar taal voor?
Doorgaan met lezen “Ze noemen het non-dualisme…”
