Vanmorgen had ik een gesprek met iemand van De Dijkpoorter (een huis-aan-huisblad in Hattem) voor een redactioneel stuk over WijsGoed en de activiteiten die ik aanbied. Ik heb uitgelegd wat mijn missie is (iedereen eigen-wijs) en wat ik daarmee bedoel. Hij schreef in zijn stuk: “Er is geen foute manier van leven. Alles wat je doet is goed.”
Daar moest ik wel even over nadenken. Vind ik echt dat alles goed is?
Gisteren zag ik een commercial van Renault op televisie. Hoofdrolspelers: een mooie man en dito auto. De voice-over zegt:
“Je weet wie je bent. Je hoeft je niet anders voor te doen. Alles gaat bijna vanzelf. Je leeft je leven zoals jij dat wilt. En als je succesvol bent weet je wat jij nodig hebt.”
De nieuwe Renault Mégane; een auto voor echte, eigen-wijze mensen….
Of: hoe reclame de zoektocht van mensen naar authenticiteit kaapt. Doorgaan met lezen “Eigen-wijsheid is geen Renault Mégane”
“Ik ben een groot fan van ‘en-en’-denken”, dat zei een – inmiddels oud- collega van mij een paar maanden terug tegen me. De uitspraak is blijven hangen. En ik ben de wijsheid ervan gaan inzien.
Vanmorgen had ik een mooi gesprek met een aantal ouders op school. Over (onze) gevoelige kinderen en wat ze ons leren over onszelf, wat ze nodig hebben en hoe moeilijk we het soms vinden om daar gehoor aan te geven in een maatschappij waarin we oordelen en systeemdwang ervaren. Daarna had ik een afspraak bij een vrouw die mij af en toe begeleidt en coacht. Ik dacht dat we het zouden hebben over hoe ik Mats kon helpen, maar dat liep even anders…
Doorgaan met lezen “Groter kunnen we het niet maken, wel makkelijker”
Bij mijn oma thuis hing in de gang een tegeltje met daarop de spreuk ‘Niet klagen, maar dragen en vragen om kracht’. En zo leefde mijn oma ook. Ze klaagde zelden, vroeg weinig voor zichzelf, was dienstbaar aan haar man en kinderen en ik vermoed dat ze regelmatig om kracht vroeg aan God, als het zwaar was. Ik bewonder mijn oma, vind haar een sterke vrouw. Maar ik vraag me ook al een tijdje af of die tegeltjeswijsheid wel echt zo’n goede lijfspreuk is. Of het haar geluk heeft gebracht.
Vlak voor Hemelvaart was ik bij een generatiegesprek. Een mevrouw van in de 70 was haar hele leven op zoek geweest naar mensen die aan haar maatstaven konden voldoen. Inmiddels had ze het opgegeven en haar hoop gevestigd op het hiernamaals. Ook het generatiegesprek kon haar niet bekoren: “Ik merk dat ik hogere verwachtingen had. Ik vind het leven zwaar en moeilijk, maar ik vind hier weinig weerklank.”
