Een maand geleden stond ik langs de rand van een paardenbak. De paarden stonden roerloos naast elkaar. Om mij heen mijn teamgenoten geknield op de grond. Zowel paarden als mensen bogen hun hoofd. En ik stond rechtop naast de paarden. Inwendig steigerend. Deels koppig als een kind, deels omdat ik het echt niet voor elkaar kreeg.
“Waar blijf je bij weg?”
Ik keek de opleider aan, vertwijfeld: “Ik weet het echt niet.”
Stuiterende kinderen: mama, mama, mama, mag ik….?
Werkgever: we verwachten dat je zoveel mogelijk je werk blijft doen
School: we verwachten dat u de kinderen tijd en ondersteuning biedt bij hun schoolwerk voor tenminste 2,5 uur per dag, zodat ze zo min mogelijk achterstand oplopen
Longartsen: mensen onderschatten massaal het risico
Regering: blijf binnen
Maatschappij: kijk om naar de zwakkeren
Media: aantal besmettingen stijgt, dodental nu op…
Social media: asociaal die lege schappen… corona is ook een kans, die moeten we pakken….laten we allemaal [x, y, z] doen om te helpen…heb je deze grap al gezien…?
Stuiterende kinderen: nee, ik kom niet aan tafel!
Of je nu paardencoach bent of niet, de volledig herziene editie van het boek ‘Coachen met paarden – de wijsheid van de kudde’ van Ruud Knaapen, is geen gemakkelijk boek. Maar de mate waarin je in staat bent de inhoud te ‘begrijpen’, heeft meer te maken met de mate waarin je bereid en in staat bent je te laten veranderen dan met je kennisniveau.
Een boek dat de wijsheid van paarden samenvat in de zin ‘kijk niet naar mij, kijk naar waar ik naar wijs’, laat zich niet begrijpen door te kijken naar de woorden, naar wat er precies geschreven staat en hoe dat zich verhoudt tot andere woorden en theorieën. Het boek zegt in alles: ‘kijk niet naar mij, kijk naar waar ik naar wijs’.
Doorgaan met lezen ““Voor de woorden is alles al gebeurd””
Vorige week was ik aan het eind van een werkdag onderweg naar de trein. Het regende. Ik dook diep in mijn jas, het was echt guur. Met onzichtbare oogkleppen op wilde ik vooral graag zo snel mogelijk het stationsgebouw bereiken. Toen hoorde ik iemand met stemverheffing praten. Ik keek op en zag iets verderop een meisje van een jaar of 9 met haar moeder onder een paraplu staan. De moeder was boos. Ze praatte luid in haar telefoon en maakte handgebaren, kon bijna niet stilstaan leek het wel.
Doorgaan met lezen “Holding space als een kind”
Vanmorgen zat ik op de bank en keek naar mijn jongste zoon, terwijl hij stond te dansen in de woonkamer. Keer op keer hetzelfde nummer. ´Hij is van mij.´ Repeat, repeat, repeat. Ik keek naar hem en betrapte me op de gedachte: alle laagjes zijn er weer af. Alle laagjes die er in een schoolweek overheen gaan, onder invloed van ritme, programma en verwachtingen, van andere kinderen en volwassenen. Dansen is wat hij doet als alle laagjes er af zijn.
Ik dacht aan die keer vorig jaar dat hij me in alle ernst vroeg: “Waarom besta ik, mama? Waarom ben ik gemaakt? Dat wil ik heel graag weten.” En ik realiseerde me ineens dat ik misschien wel naar het antwoord keek.
Doorgaan met lezen “Als alle laagjes eraf zijn…”
Ze is tegen de 70. Ik ontmoette haar voor het eerst toen ik een lezing gaf in de bibliotheek in Zwolle. Ze had toevallig een bordje met een aankondiging zien staan en kwam vragen of ze nog aan kon schuiven. De lezing was volgeboekt, maar er bleken wat meer stoelen in de zaal te passen dan gedacht, dus het kon.
Ze zat er die avond als eerste, vooraan, en vertrok als laatste. De volgende dag kreeg ik een mail van haar. ‘Na de lezing zat ik heel stil op mijn stoel. Je had me alles uitgelegd over vertrouwen en dat dat in je eigen lichaam woont.’ En of ik de paarden wilde bedanken.
Doorgaan met lezen “Over blijven”
“Blaas het systeem op.” Ik stond in de bak en angst en verdriet streden om voorrang, toen deze zin werd uitgesproken. En voor de zin mijn hoofd bereikte, knikte mijn hart al. Ja, alsjeblieft, blaas het op.
Woorden uit de stilte transformeren. Ze kunnen pijnlijk zijn, prikkelend, en intens liefdevol, maar wat vooral opvalt is dat je direct weet dat ze waar zijn. En dat je die waarheid nooit meer kunt ontkennen.
Doorgaan met lezen “Woorden uit de stilte”
Het is een thema dat steeds terugkomt, in gesprekken met collega’s en opleiders en in mijn (be)oefening en reflecties: non-dualisme. En ik heb er nog geen boek over gelezen. Wat hoogst ongebruikelijk is voor mij, hoewel ik steeds minder zoek naar antwoorden in boeken sinds ik met paarden werk.
‘Ik vind het meer in de stilte’, zei ik laatst. Maar wat vind ik dan? En is daar taal voor?
Doorgaan met lezen “Ze noemen het non-dualisme…”
Gisteren was de eerste avond van de zomeravondreeks ‘Stil worden’ – speedcoachen met paarden.
Ik werd wakker met buikpijn. ‘Ik vind het spannend, geloof ik’, zei ik aan de ontbijttafel tegen mijn man. Overdag had ik afleiding van mijn werk bij de bibliotheek. Op de terugweg kwam de spanning terug; misselijk was ik ervan.
Tot ik er was. Bij de paarden. Even dat contact. Een zucht van hem en een zucht van mij. ‘Dankjewel’, fluisterde ik. Weg spanning.
Doorgaan met lezen “Hoe gaat dat dan, coachen met paarden? Nou…, snel.”
Als kind had ik geen woorden. Ik was een sensitief kind, maar thuis werd niet gesproken over gevoel. En dus had ik geen woorden voor wat ik voelde bij de juf, bij andere kinderen, bij mezelf. Misschien was het wel daarom dat ik verliefd werd op taal en boeken. Eindelijk een medium waar dat wat ik vanbinnen voelde woorden kreeg. En dan ook nog zonder tussenkomst van andere mensen. Alleen ik en het papier, zalig.
Vol stortte ik me erop. Steeds meer woorden kwamen er. Steeds meer verhalen ook. Taal gaf grip op de wereld. Ik ging Nederlands studeren en er kwamen wetenschappelijke woorden. Analyses, hypothesen, bewijzen en argumenten. Bezoeken aan de psycholoog: nog meer woorden. Als ik nu terugkijk, verbaas ik me over de hoeveelheid woorden: wat een analyses, wat een ideeën, wat een hoop woorden. De illusie van weten.
Toen ik startte met de opleiding systemisch coachen met paarden, spraken de opleiders over de stilte tussen de woorden. Dat daar het wezenlijke gevonden werd. En ik voelde me beledigd: waren mijn woorden dan niet waardevol? Ik was altijd bejubeld om mijn taalvaardigheid, mijn scherpe analyses, rake observaties en mijn heldere manier van formuleren.
Langzaam leerde ik dat woorden (ook) verhullen. Dat ze langs de waarheid scheren, die aanraken zelfs, maar het niet zijn. Zeker als het om gevoel gaat. En om wijsheid, om liefde, om kracht, om leven. Het werken met paarden, die geen woorden hebben en misschien wel daardoor zo rechtstreeks in contact staan met het leven, heeft me doen groeien: in stilte.
En dus ben ik nu soms weer als een kind: zonder woorden. Ik voel, ik weet, ik ben, woordeloos. En niet langer maakt het me bang. Niet langer is taal nodig om grip te hebben, om te snappen, om te verklaren. Natuurlijk is er taal; woorden die de stilte volgen. Woorden die de waarheid tastbaar maken. Maar nooit meer is er die verwarring dat de woorden de waarheid zijn.
En als ik me soms vergis, dan zijn daar de paarden.
In 2020 start de training ‘Groeien in stilte’, waarin we gaan leren van de paarden. De training leert je om stil(ler) te worden. Om dat wat er is en dat wat ontbreekt, anders tegemoet te treden.
Ben je geïnteresseerd? Kijk dan eens op de website. In november organiseren we 2x een kennismakingsworkshop, waar je de trainers en de paarden kunt ontmoeten en al je vragen kunt stellen.
