“Zachtheid is een kracht, die velen onderschatten. Behalve degenen die over haar beschikken.”
uit: een post die ik eens schreef
Met dat ik stil word, me een beetje terugtrek, uit de noodzaak om extravert te zijn, word ik ook zachter merk ik.
Het is een zachtheid die ik inmiddels kan dragen.
Ik ben dankbaar voor de lessen in stevigheid die ik gehad heb de afgelopen jaren.
Maar het is de zachtheid die nu wil praten.
Doorgaan met lezen “Zachtheid”
Vorige week waren we met dit meisje bij de paarden. In aanloop naar de start van KuddeWijs Kids.
Het viel me op hoe open ze stond om uit te proberen. Hoe ze de taal van de paarden las. Zoveel sneller dan wij. Hoe haar lichaam verstond wat haar hoofd nog niet kan vatten, jong als ze is.
Doorgaan met lezen “De kracht van KuddeWijs Kids”
“Dat doe je al heel lang, he? Wachten.”
Hij kijkt me recht aan.
Ik heb net gevraagd wie van de groep als volgende de bak in wil. Hij maakte oogcontact en ik vroeg hem of dat was omdat hij wilde of omdat hij juist liever even wilde wachten. Dat laatste, zei hij. Toen stelde ik instinctief die vraag. De woorden verlieten mijn mond voor ik er erg in had.
“Ja, dat ken ik wel”, zegt hij.
Doorgaan met lezen “Misschien is het tijd”
“Gisteren stond ik tussen de paarden in de bak. Ik vond mijn plek, dacht ik. Maar met een (paarden)hoofdknik werd ik uitgenodigd dichterbij te komen. Tot de rand van de voerbak. En zo stond ik daar.
Doorgaan met lezen “‘Daar’ zijn – een review”
‘Kijk eens wat er gebeurt als je knielt?’
Ze had zichzelf herkend in één van mijn podcasts: ‘Ik hou niet van groepen’. Alleen voelde vaak veiliger, zelfs in een groep. Veiliger, maar ook eenzaam. Terwijl in haar de potentie schuilt om te verbinden.
Maar dat moest ze nog ontdekken.
Wat ze wel wist: ze wilde de kudde in.
Het was er tijd voor.
KuddeWijs-jaartraject dag 1.
Thema: kudde, natuurlijk.
We doen een oefening die in een paar stappen leidt naar kijken als een paard. De deelnemers staan op een rij in de paddock en ik sluit als altijd bij de laatste stap aan. Omdat het kloppend voelt, doen we collectief 3 stappen achteruit en het voelt alsof we daardoor (nog) meer een kudde worden, de paarden inbegrepen.
Doorgaan met lezen “Soms denk ik dat dit eigenlijk alles is”
“Wat hebben wij mensen er weinig van begrepen, hè?”
Zeg ik tegen Hamir. Terwijl ik mijn hoofd tegen zijn manen leg, stromen er tranen over mijn wangen.
Doorgaan met lezen “Een vergissing. En een besef.”
Ik heb er even naar moeten zoeken. Want net als iedereen schrik ik van het leed en van de beelden. Het zet mijn wijsheid onder druk. Ik voel de verleiding van het oordeel en van het willen handelen. De haast om het goed(e) te willen doen. Om aan te sluiten, hulp te geven en me uit te spreken. Ik voel ook de verleiding om me juist af te sluiten, om te negeren en me terug te trekken, mijn kinderen te beschermen en me te richten op wat hier dichtbij fijn en goed is.
Dat zijn allemaal patronen. Manieren om te overleven. Ingegeven door zowel angst als liefde. En daar is niks mis mee.
Maar diep vanbinnen weet ik dat wijsheid iets anders vertelt.
Doorgaan met lezen “Hoe verhoud je je tot oorlog?”
‘Ik voel me zo vernederd’, zei een klant eens, toen ik haar tijdens een oefening uitnodigde om te knielen en haar hoofd te buigen. En ik snapte haar wel…
Maar een vernedering is het niet.
Doorgaan met lezen “Je hoofd buigen”
‘Wat weten ze weinig.’
De leerling kijkt uit het raam van het klooster waar hij les heeft. Hij ziet leeftijdsgenoten voetballen en mensen onderweg naar hun werk. En een deel van hem wil daar ook zijn. Hij voelt het verlangen trekken.
Doorgaan met lezen “De leraar en de leerling”
WijsGoed 