Auteur: Leontine

Ik heb er even naar moeten zoeken. Want net als iedereen schrik ik van het leed en van de beelden. Het zet mijn wijsheid onder druk. Ik voel de verleiding van het oordeel en van het willen handelen. De haast om het goed(e) te willen doen. Om aan te sluiten, hulp te geven en me uit te spreken. Ik voel ook de verleiding om me juist af te sluiten, om te negeren en me terug te trekken, mijn kinderen te beschermen en me te richten op wat hier dichtbij fijn en goed is.

Dat zijn allemaal patronen. Manieren om te overleven. Ingegeven door zowel angst als liefde. En daar is niks mis mee.

Maar diep vanbinnen weet ik dat wijsheid iets anders vertelt.

‘Ik voel me zo vernederd’, zei een klant eens, toen ik haar tijdens een oefening uitnodigde om te knielen en haar hoofd te buigen. En ik snapte haar wel…

Maar een vernedering is het niet.

‘Wat weten ze weinig.’

De leerling kijkt uit het raam van het klooster waar hij les heeft. Hij ziet leeftijdsgenoten voetballen en mensen onderweg naar hun werk. En een deel van hem wil daar ook zijn. Hij voelt het verlangen trekken.

Ooit was ze er één van een tweeling. Nog voor haar geboorte. Er is een gemis, dat daar zijn oorsprong heeft. Bij het nooit-geboren zusje. Ze is ter wereld gekomen en heeft leren lopen. Maar het is alsof ze nog altijd op één been loopt. En niemand heeft haar kunnen stutten.

Oog in oog met een paard ontmoet je niet alleen jezelf. Je ontmoet je kudde. En de thema’s van je kudde. Bij trauma(verwerking) denken we vaak aan individuele ervaringen en de gevolgen daarvan. In werkelijkheid is het trauma vaak groter dan dat, is het pijn die in de kudde voelbaar is. Wat je ervaart als een individuele ervaring, is een herhaling van een bekend verhaal. Een variatie op het thema.

Ik kom tot het schrijven van dit blog naar aanleiding van een post van @saskiaportegies over geluksmomentjes creëren. Het is een mooie post. Jezelf geluksmomentjes gunnen is iets dat ik iedereen toewens. Ik doe het ook. Soms. Meestal. Hele periodes lukt het en dan lukt het weer een tijdje niet zo goed. Is de slavendrijver in mij actief.

In de afgelopen jaren heb ik met hulp van paarden en paardencoaches een sterk innerlijk kompas ontwikkeld. En net als een echt kompas reageert op magnetisme van de aarde, wordt ook mijn kompas bewogen door meer dan alleen wat ik wil. Veel meer.

Ik herlees momenteel het boek ‘De nachtwandelaar’ van Marianne Frederiksson. In het boek vertrekt een jonge Chaldeeuwse magiër genaamd Anjalis, uit de langzame, kale woestijnwereld waar hij is opgegroeid en trekt naar Griekenland om de Griekse ziel te leren kennen.

Luister er doorheen, door het gieren, het suizen, het dwarrelen. Hoor je de stilte? De stilte waarin alles leeft, ademt? Mens, dier, natuur. We leven op de ondertoon van de wind. Daarom verstaan we elkaar, kunnen we de fluistering horen, die leeft in iedere cel van ieder levend wezen.