“Gisteren stond ik tussen de paarden in de bak. Ik vond mijn plek, dacht ik. Maar met een (paarden)hoofdknik werd ik uitgenodigd dichterbij te komen. Tot de rand van de voerbak. En zo stond ik daar.
Ik voelde mij veilig en nietig tegelijkertijd.
Welkom, gedragen en thuis.
Ik voelde mij niets en alles tegelijk.
Diepe verbondenheid met het grote geheel, de kudde, elkaar en mijzelf.
Het enige wat ik hoefde te doen was er zijn met wat er is.
Ik kan in woorden niet echt omschrijven welke rust ik daar ervaarde. Wat voelde dat fijn. Om er altijd te willen blijven. Maar, met dat ik dat denk, weet ik ook dat dat niet de realiteit is. Er is een wereld met veel verwarring, waarin van alles gebeurt. En ik voel ook dat ik er niet altijd wil blijven. Dat klopt niet.
Het geeft me wel vertrouwen. Na elke verstoring kun je weer terug gaan naar die rust. Even zijn met wat er is. En verder niets.
Gewoon terug naar grazen.
Dankbaar voor dit inzicht geniet ik nog even van de aanwezigheid van de paarden en neem ik daarna afscheid.”
~ Paulien Geels, deelnemer KuddeWijs-jaartraject, 6-9-2022
Ik vind het mooi als deelnemers woorden vinden voor wat ze in de bak ervaren.
Ik lees in deze woorden terug hoe weinig ´sessie´ deze sessie voelde, ook al was het dat op een bepaalde manier misschien wel.
Er is moed voor nodig om ‘daar’ te staan. Want, veilig én nietig, tegelijk. Niets én alles, tegelijk. De uitnodiging aannemen om dichterbij te komen en dat allebei te zijn, tegelijk, niet meer en niet minder dan dat…en vooral, zonder het nog langer te bevragen…
Dat vraagt dat je een jas uitdoet.
WijsGoed 