Op de grens tussen nu en morgen, leven wij

Een maand geleden stond ik langs de rand van een paardenbak. De paarden stonden roerloos naast elkaar. Om mij heen mijn teamgenoten geknield op de grond. Zowel paarden als mensen bogen hun hoofd. En ik stond rechtop naast de paarden. Inwendig steigerend.

“Waar blijf je bij weg?”

Ik keek de opleider aan, vertwijfeld: “Ik weet het echt niet.”

Er zat veel meer informatie in deze bijna fysieke weigering dan waar deze blog over gaat. Maar wat er in elk geval ook in zat, was angst. De angst om te volgen, de angst om me over te geven, de angst om iets van mezelf op te geven, de angst om te vertrouwen zonder precies te weten op wat.

De afgelopen weken voelde ik hem vaker, diezelfde angst. Vanaf het moment dat de regering het besluit nam tot thuisisolatie en scholen, werkgevers en anderen massaal nieuwe vormen schiepen, met een kracht die zowel bewonderenswaardig als angstaanjagend is, werd ik – werden wij – gedwongen om te volgen en te vertrouwen op de kudde, het collectief.

“Ik ben banger voor wat mensen doen als ze bang zijn dan voor Corona”, zei ik tegen een collega.

Het haalde ook minder mooie kanten van mezelf naar boven. Ik ken het goed om met kracht te reageren als ik bang ben. Iemand deelde een quote van Brene Brown: “Try to be scared without being scary.” En ik realiseerde me dat ik angstaanjagend kan zijn.

“Try to be scared without being scary.”

Corona heeft mij deze week geleerd, en leert ons, wat ik van de paarden maar moeilijk en langzaam aannam: dat we kunnen vertrouwen op iets groters. Dat we mogen buigen voor dat wat ons allemaal opeet. En dat we dan elkaar wel moeten aankijken, en wel moeten vertrouwen. We hebben geen keus. Er was nooit een keus.

Niet langer leidt het individu, weg is de term persoonlijk leiderschap, opgegeten door Corona. Je kunt je zelfs afvragen of de mens nog wel leidend is, of we dat eigenlijk ooit geweest zijn. Corona zet ons op onze plek, in de kudde en in het grotere geheel.

We zijn altijd een collectief geweest. We leven en doven, en de dood is zacht want het leven gloeit nog na. Het licht van het verleden schijnt in ons, we worden door de toekomst binnengehaald. En precies op de grens tussen nu en morgen, leven wij.