Ze is tegen de 70. Ik ontmoette haar voor het eerst toen ik een lezing gaf in de bibliotheek in Zwolle. Ze had toevallig een bordje met een aankondiging zien staan en kwam vragen of ze nog aan kon schuiven. De lezing was volgeboekt, maar er bleken wat meer stoelen in de zaal te passen dan gedacht, dus het kon.
Ze zat er die avond als eerste, vooraan, en vertrok als laatste. De volgende dag kreeg ik een mail van haar. ‘Na de lezing zat ik heel stil op mijn stoel. Je had me alles uitgelegd over vertrouwen en dat dat in je eigen lichaam woont.’ En of ik de paarden wilde bedanken.
Vorige week was ze aanwezig bij een kennismakingsworkshop. Het paard maakte het haar niet gemakkelijk: hij stond achter haar, knabbelde aan haar jas, beet, liet niet los. Ze keek me aan met ogen, waarin verlangen te lezen was en onmacht. Een vrouw van 70, met zoveel levensdrang. Uit een kudde getekend door verlies.
Toen zei ze, bijna in een bijzin: ‘Ik blijf. Ik blijf staan.’ Ik keek naar haar ogen. Die liepen nog achter, alsof de zin nog moest aankomen. Ik positioneerde mezelf tegenover haar en zei: ‘Zeg het nog eens.’
‘Ik blijf staan.’ Bijna….
‘Ik…blijf…staan’, met nadruk op elk woord.
En in de tel daarna, kwam de zin aan in haar lijf, liet het paard los en lichtten haar ogen op. Het paard stond nu achter haar, met zijn hoofd ter hoogte van haar heupen.
Er verscheen een lach op haar gezicht. ‘Dat was het dus. Zo simpel kan het zijn.’ Verbazing in haar stem, en lichtheid. Simpel, maar allerminst eenvoudig.
Voor het paard was het hier klaar, die liep terug naar het hooi. Voor ons mensen begint er dan ook iets. De volgende dag kreeg ik een mail van haar. Ik citeer een paar zinnen:
“Gisteren wilde ik Hamir (het paard – LK) zelf hebben. (…) En nu heb ik gisterenmiddag een kamerplant gekocht,en ik zie die plant en vind hem mooi en we zijn een kudde, die plant en ik. Maar ik begin me toch te huilen,en dacht wat gebeurt hier allemaal? (…) Verlatingsangst…mens wat een verdriet. Ik wilde dat het paard bleef…en dat doet hij dus ook, in de kudde.”
En een paar dagen later:
“De aanwezigheid van Hamir is zo eerlijk, zo puur en zo betrouwbaar, dat ze het diepste verdriet in mij naar boven heeft gehaald.”
“Die geweldige kracht van het paard, is tegelijk de zuiverste kracht van kwetsbaarheid.”
“Met al haar liefde heeft ze me dat heel nauwkeurig laten weten, door net zo lang aan m’n jas te ‘vreten’ en te bijten tot ik begreep dat ze me nodig had. Ze heeft er letterlijk en figuurlijk de tanden in gezet en me ervan bewust gemaakt wat nu mijn taak is (als oudere generatie – LK).”
Wat een oogst voor een oefening van 5 minuten. Ik kan mooie blogs schrijven, maar beter dan deze vrouw kan ik het eigenlijk niet zeggen.
(met toestemming gepubliceerd)
WijsGoed 