Gisteren was de eerste avond van de zomeravondreeks ‘Stil worden’ – speedcoachen met paarden.
Ik werd wakker met buikpijn. ‘Ik vind het spannend, geloof ik’, zei ik aan de ontbijttafel tegen mijn man. Overdag had ik afleiding van mijn werk bij de bibliotheek. Op de terugweg kwam de spanning terug; misselijk was ik ervan.
Tot ik er was. Bij de paarden. Even dat contact. Een zucht van hem en een zucht van mij. ‘Dankjewel’, fluisterde ik. Weg spanning.
Even later kwamen de mensen; vijf deelnemers die zich voorstelden aan elkaar, een kop koffie of thee dronken en toen meeliepen naar de bak. Vijf mensen die niet wisten wat ze konden verwachten. Of eigenlijk zes. Want ook voor mij is het iedere keer een stap in het onbekende. Steeds weer een beginner zijn, noemen ze dat in de opleiding.
Een kort voorbeeld over het effect van stilte opende het veld. Ondertussen stond het paard fier en beschikbaar aan de andere kant van het touw. ‘Hoe heet hij?’, vroeg een deelnemer. Natuurlijk, hij wil ook voorgesteld worden. ‘Dankjewel voor de vraag’, zei ik. ‘Hij heet Hamir.’
Daarna volgden vijf krachtige mini-sessies. In vijftien minuten steeds weer de kern geraakt. Zelfs zonder te vertellen naar welk thema men wilde kijken, liet Hamir zien waar het over ging. En waar het naar toe mocht.
Er was stilte, en er waren woorden. Er was (h)erkenning, voor mens en dier. En voor de wijsheid van de kudde. ‘Je coacht nooit met één paard, zelfs niet als er maar één paard in de bak staat.’ (Zoals je ook nooit één mens coacht, zelfs niet als er maar één mens in de bak staat.)
En als het klaar was, was het klaar. Niet af, wel klaar. Voor iedereen helder. Het werkt: vijftien minuten is genoeg om diepgevoelde beweging in gang te zetten. Daarna vertrouwen we op het leven.
Zodra de laatste deelnemer de bak uit stapte, knabbelde Hamir aan het touw. Terwijl ik nog woorden nodig had om het ook voor de mensen netjes af te ronden, liep hij ongedurig heen en weer. ‘Klaar toch?’
Tijdens onze laatste zinnen, startte hij zijn release, en daarmee ook de onze: rollend in de bak en plassend liet hij los wat hij zo liefdevol gedragen had tijdens de sessies. En nodigde ons uit hetzelfde te doen.
In de auto zette ik de radio hard en zong mee. Thuis een kop thee en nog even Harry Potter lezen. Mijn release. Zoals ook schrijven voor mij release is. En erkenning. En dankbaarheid.
Ik mag nog 4 keer deze zomer.
WijsGoed 