Als kind had ik geen woorden. Ik was een sensitief kind, maar thuis werd niet gesproken over gevoel. En dus had ik geen woorden voor wat ik voelde bij de juf, bij andere kinderen, bij mezelf. Misschien was het wel daarom dat ik verliefd werd op taal en boeken.
Eindelijk een medium waar dat wat ik vanbinnen voelde woorden kreeg. En dan ook nog zonder tussenkomst van andere mensen. Alleen ik en het papier, zalig.
Vol stortte ik me erop. Steeds meer woorden kwamen er. Steeds meer verhalen ook. Taal gaf grip op de wereld. Ik ging Nederlands studeren en er kwamen wetenschappelijke woorden. Analyses, hypothesen, bewijzen en argumenten. Bezoeken aan de psycholoog: nog meer woorden. Als ik nu terugkijk, verbaas ik me over de hoeveelheid woorden: wat een analyses, wat een ideeën, wat een hoop woorden. De illusie van weten.
Toen ik startte met de opleiding systemisch coachen met paarden, spraken de opleiders over de stilte tussen de woorden. Dat daar het wezenlijke gevonden werd. En ik voelde me beledigd: waren mijn woorden dan niet waardevol? Ik was altijd bejubeld om mijn taalvaardigheid, mijn scherpe analyses, rake observaties en mijn heldere manier van formuleren.
Langzaam leerde ik dat woorden (ook) verhullen. Dat ze langs de waarheid scheren, die aanraken zelfs, maar het niet zijn. Zeker als het om gevoel gaat. En om wijsheid, om liefde, om kracht, om leven. Het werken met paarden, die geen woorden hebben en misschien wel daardoor zo rechtstreeks in contact staan met het leven, heeft me doen groeien: in stilte.
En dus ben ik nu soms weer als een kind: zonder woorden. Ik voel, ik weet, ik ben, woordeloos. En niet langer maakt het me bang. Niet langer is taal nodig om grip te hebben, om te snappen, om te verklaren. Natuurlijk is er taal; woorden die de stilte volgen. Woorden die de waarheid tastbaar maken. Maar nooit meer is er die verwarring dat de woorden de waarheid zijn.
En als ik me soms vergis, dan zijn daar de paarden.
WijsGoed 