Spoken bestaan

En je hebt ze zelf verstopt in je kast of onder je bed.

Iemand legt me omstandig uit hoe succesvol ze is in haar werk en hoe heerlijk ze haar onafhankelijkheid als gescheiden moeder van 2 pubers vindt. Om me tussen neus en lippen door te vragen of ik wel voldoende met vriendinnen uit ga.

Mats springt voortdurend op de tandartsstoel en er weer af, nadat hij bij de eerste poging onder de stoel kroop en huilend bij mij op schoot zat. “Hoe gaat het op school met hem? Heeft hij misschien ADHD?” vraagt de tandarts.

Een vriend vraagt zich af wat er over blijft als hij zijn verantwoordelijkheden niet meer kan nakomen.

Onzeker zijn we – bijna – allemaal. Het is gemakkelijk om een oordeel te hebben over het gedrag dat er uit voortkomt, maar we hebben allemaal onze eigen manieren om ermee om te gaan.

Ik ben bezig mezelf uit te vinden als ondernemer. Dat is een proces van lange adem en confronteert me met mezelf. Gisteren had ik een coachingsgesprek dat haarfijn mijn onzekerheid blootlegde.

Ik blijf maar nadenken en sleutelen, ik start iets maar maak het niet af. Ik vind het makkelijker om aan de slag te gaan met mijn website dan met het neerzetten van mijn dienst. Alsof eerst het visitekaartje moet kloppen, om goed bevonden te worden.

Ik ben bang voor negatieve reacties, bang om te falen en bang om mezelf te laten zien. Om echt sterk te worden, moet ik mijn spoken in de ogen kijken. Ik haal ze uit de kast en onder het bed vandaan. En dat doet pijn.

Vanmorgen zei Jonas: “Ik zie er echt prachtig uit vandaag.” Het volgende moment krijgt hij een kritische opmerking en rent huilend in mijn armen.

Dat mag. Hij hoeft zijn pijn niet alleen te dragen. En wij ook niet. Samen staan we sterk. Als we bereid zijn onze spoken te tonen aan elkaar.

– Leontine